Muzyka, tekst i aranż: Noboru-P
Lusterko, Lusterko, Panie Lusterko,
proszę, przestań mówić, że jestem najpiękniejsza ze wszystkich,
bo cierniste spojrzenia innych kierują się na mnie.
Zachowując się miło i delikatnie,
przygotowała dla mnie cudowny posiłek.
Gdy ugryzłam, ona się uśmiechnęła...
Gdy moja świadomość znika, zaczynam śnić o baśni, którą czytałam w przeszłości. Mój czas stanął.
Proszę, pragnę, abyś obudził mnie swym pocałunkiem
i zabrał mnie z tej białej trumny, w której śpię.
Przenikliwa nienawiść jest jak dramat,
ale nie ważne, jak mocno się modlę, Ciebie, mój książę, wciąż tu nie ma.
Lusterko, Lusterko, Panie Lusterko,
przez zwykłe wiązanie Twojego krawatu, albo całowanie Cię w policzek,
wznieciłam nienawiść innych.
Jest tam też mały, siedmioletni chłopiec,
ale on przymknął oko na moją prośbę o pomoc,
i zamiast tego, cicho objął ramionami moją szyję i się uśmiechnął.
Niezdolna, aby chociaż otrzeć łzy,
i niezdolna panować nad swoim oddechem, straciłam przytomność.
Niedługo zniknę z tego świata, więc proszę, pospiesz się dla mnie.
Nie pytaj dlaczego, bo nie mogę na to odpowiedzieć.
Otrzymałam o wiele więcej cierpień, niż miłości
Za chwilę, czy naprawdę zniknę?
Moje zatrzymujące się dźwięki życia,
jak dziewczyna, która ugryzła zatrute jabłko,
zapadają w sen.
Proszę, pragnę, abyś obudził mnie swym pocałunkiem.
Czy głos mojego serca do Ciebie dociera?
Jeśli możesz po prostu wejść po schodach i otworzyć drzwi,
będziesz mógł mnie tam znaleźć. Ah...
Proszę, pragnę, abyś obudził mnie swym pocałunkiem
i zabrał mnie z tej białej trumny, w której śpię.
Przenikliwa nienawiść jest jak dramat,
ale nie ważne, jak mocno się modlę, Ciebie, mój książę, wciąż tu nie ma.
Zanim całkowicie zniknę...
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz